بالاخره امتحانا تموم شد!

سلام به همه دوستاي عزيزم از اين غيبت طولاني كه داشتم از همه معذرت مي خوام امروز بعد از مدتها وقت شد وبلاگ و آپ كنم.درس و امتحانا واسم وقت کار دیگه ای رو نذاشته بود  يك ترم گذشت....ترم خيلي بدي بود هم از نظر روحي در وضعيت خوبي نبودم هم درساي ارائه شده ي اين ترم خيلي سخت بود ولي خدا رو شكر گذشت...و امروز يه نفس راحت كشيدم!البته نا گفته نماند كه هنوز 3تا پروزه در راهه!

پاييز خيلي متفاوت بود بيشتر از هميشه دلتنگ بودم...از اولش بد شروع شد اتفاق بدي كه برام افتاد ثاثير بدي تو روحيه ام داشت...تنها شدم....دلم شكست....ولي الان همه چي خوبه....همه چي روبه راهه....و هر چي بيشتر ميگذره به اين وضع بيشتر عادت ميكنم و خوشحالم....خوشحال كه همه چي تموم شد...خوشحال ار اينكه تونستم تو اين مدت به اشتباهي كه مرتكب شده بودم پي ببرم...بهش فكر كنم....و ميخوام جبران كنم.....

 جبران روزهاي بد از دست رفته رو

آدما همیشه چوب انتخابای غلطشو نو میخورن و هر چیزی که براشون اتفاق میوفته تقصیر دیگری نیست تقصیر خودشونه و انتخابشون!! امیدوارم که شما درست انتخاب کنید

 

در گذرگاه زمان

                    خیمه شب بازی دهر

با همه تلخی و شیرینی خود میگذرد

عشقها میمیرد.....

                        رنگها رنگ دگر میگیرد.....

و فقط خاطره هاست.... 

                            که چه زیبا و چه تلخ

دست ناخورده به جا میماند!

زندگی جریان داره...!

 

 

نامه مینویسم....

نامه ای به تو که دیگر در کنار من نیستی...

                                          دیگر در میان ما نیستی!

میخواهم این را همه بدانند که رفتن تو

روزی به معنای پایان زندگی برای من بود

                                   و تصوری غیر از این نداشتم

میخواهم امروز همه بدانند

                                  که من تجربه ای نو از زندگی یافتم

من زندگی را در نفس ها و نگاه های

                                  هر روزه ی آدمها دیدم

تو رفتی... ولی زندگی جریان دارد

                 و مهم این است که یاد بگیریم

                              عشق در قلبها جاودان میشود

                                           و با رفتن ها به پایان نمیرسد

...و من زندگی را دوباره آزمودم.

 اگه بی هوا کسی وارد زندگیت شد بدون کار خدا بوده !

 اگه بی محابا دلها از دستها بهم گره خورد بدون کار خدا بوده !

اگه گریه هات تو خنده غفلت دیگران شنیده نشد

 تا خرد نشی بدون تنها محرمت خدا بوده !

حالا هم اگه دلت شکسته و بغض تنهایی خفه ات کرده

 شک نکن تنها مرحمت خداست

 که از سر تواضع یه بهونه واسه نوازشت گیر آورده...

به دیدارم بیا هر شب .....

 

به دیدارم بیا هر شب ، در این تنهایی ِ تنها و تاریک ِ خدا مانند


دلم تنگ است .


بیا ای روشن ، ای روشن تر از لبخند


شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهیها


دلم تنگ است.


بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه


در این ایوان سرپوشیده ، وین تالاب مالامال


دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهیها

 
 


بیا امشب که بس تاریک و تنهایم


بیا ای روشنی ، اما بپوشان روی


که می ترسم ترا خورشید پندارند


و می ترسم همه از خواب برخیزند


و می ترسم همه از خواب برخیزند


و می ترسم که چشم از خواب بردارند


نمی خواهم ببیند هیچ کس ما را


نمی خواهم بداند هیچ کس ما را


و نیلوفر که سر بر می کشد از آب


پرستوها که با پرواز و با آواز


و ماهیها که با آن رقص غوغایی


نمی خواهم بفهمانند بیدارند.


بیا ای مهربان با من !


بیا ای یاد مهتابی !

 

گفتگو با خدا  

خواب ديدم با خداوند در ساحل رودخانه اي قدم مي زنم.
نا گهان فراز ها و نشيب هاي صعودم در زندگي،
همچون برق و باد از جلوي ديدگانم عبور كرد.
نيك نگريستم؛
در فرودهاي زندگيم،
هر كجا كه آسودگي و شادماني و لذت بود،
دو رد پا بر ماسه ها مشاهده ميشد.
اما در فراز هاي زندگيم،
هر كجا كه سختي و درد و رنج بود،
تنها يك رد پا مي ديدم.
گفتم: " اي خدا!
قرار بود كه تو همواره با من باشي،
اما در هنگام مصيبت و بلا،
آنگاه كه سخت به تو محتاجم،
چرا تو با من نيستي؟
رد پايت را نمي بينم؟ "
خداوند لبخندي زد و گفت:
" آن زمان كه تنها يك رد پا مي بيني؛
زماني است كه من تو را در آغوش خويش حمل مي كنم. "
خنديدم و گفتم : " و شايد من تو را در دل خويش!
"

 

 

 

بی خداحافظی...

 

به همین سادگی رفتی

بی خداحافظ عزیزم

سهم تو شد روز تازه سهم من که اشک بریزم

به همین سادگی کم شد

عمر گل بوته تو دستم

گله از تو نیست میدونم

خودم اینو از تو خواستم

به جون ستاره هامون

تو عزیز تر از چشهامی

هر جا هستی خوب و خوش باش

تا ابد بغض صدامی

تو رو محض لحظه هامون

نشه باورت یه وقتی

که دوست  ندارم

اینو،به خدا،گفتم به سختی

من اگه دوست نداشتم

پای غمهات نمیموندم

واست این همه ترانه از ته دل نمی خوندم

اگه گفتم برو خوبم

واسه این بود که میدیدم داری آب میشی می میری

اینو از همه شنیدم

دارم از دوریت می میرم تا کنار من نسوزی

از دلم نمیری عمرم

نفسامی که هنوزی

تو رو محض خیره هامون که نفس نفس خدا شد

از همون لحظه که رفتی روحم از تنم جدا شد

تو که تنها نمیمونی من تنها رو دعا کن

خاطراتم و نگه دار اما دستامو رها کن

دست تو اول عشقه

بسپرش به آخرین مرد

مردی که پشت یه دیوار واسه چشمات گریه میکرد

تو رو محض لحظه هامون

نشه باورت یه وقتی

که دوست ندارم

اینو،به خدا،گفتم به سختی....

زندگی در چشم من شبهای بی مهتاب را ماند

شعر من نیلوفر پژمرده در مرداب را ماند

ابر بی باران اندوهم

                         خار خشک سینه ی کوهم

سالها رفته ست کز هر آرزو خالیست آغوشم

نغمه پرداز جمال و عشق بودم آه...

                                            حالیا خاموش خاموشم

                                                                          یاد از خاطر فراموشم!

بازگشت

 

دور از نشاط هستی و غوغای زندگی

دل با سکوت و خلوت غم خو گرفته بود

آمد سکوت سرد و گرانبار را شکست

آمد صفای خلوت اندوه را ربود

 

امد به این امید که در گور سرد دل

شاید ز عشق رفته بیابد نشانه ای

او بود و آن نگاه پر از شور و اشتیاق

من بودم و سکوت و غم جاودانه ای

 

آمد مگر که باز در این ظلمت ملال

روشن کند به نور محبت چراغ من

باشد که من دوباره بگیرم سراغ شعر

زان پیشتر که مرگ بگیرد سراغ من

 

گفتم مگر صفای نخستین نگاه را

در دیدگان غمزده اش جستجو کنم

وین نیمه جان سوخته از اشتیاق را

خاکستر از حرارت آغوش او کنم

 

چشمان من به دیده ی او خیره مانده بود

جوشید یاد عشق کهن در نگاه ما

آهی از آن صفای خدایی زبان دل

اشکی از آن نخستین نگاه گواه ما

 

ناگاه عشق مرده سر از سینه بر کشید

آویخت همچو طفل یتیمی به دامنم

آنگاه سر به دامن آن سنگدل گذاشت

آهی کشید از  سر حسرت که:این منم!

 

باز آن لهیب شوق و همان شور و التهاب

باز آن سرود مهر و محبت ولی چه سود

ما هر کدام رفته به دنبال سرنوشت خویش

من دیگر آن نبودم و او دیگر "او" نبود....

بهت

 

میگذرم از میان رهگذران،مات

مینگرم در نگاه رهگذران،کور

این همه اندوه در وجودم و من لال

این همه غوغاست در کنارم و من دور!

 

                                                                  دیگر در قلب من،نه عشق نه احساس

                                                                  دیگر،در جان من،نه شور نه فریاد

                                                                  دشتم،اما در او نه تیشه ی فرهاد!

 

هیچ نه انگیزه ای،که هیچم،پوچم!

هیچ نه اندیشه ای که سنگم،چوبم!

همسفر قصه های تلخ غریبم

رهگذر کوچه های تنگ غروبم

 

                                                  آن همه خورشید که در من می سوخت

                                                  چشمه ی اندوه شد ز چشم ترم ریخت

                                                    کاخ امیدی که برده بودم تا ماه

                                                    آه...که آوار غم شدو به سرم ریخت!

 

 زورق سر گشته ام که در دل امواج

هیچ نبیند، نه ناخدا،نه خدا را

موج ملالم که در سکوت و سیاهی

می کشم این جان از امید جدا را

 

                                                         می گذرم از میان رهگذران،مات

                                                         میشمرم میله های پنجره ها را

                                                         می نگرم در نگاه رهگذران،کور

                                                         میشنوم قیل و قال زنجره ها را....

آدمك آخر دنياست بخند

آدمك مرگ همين جاست بخند

آن خدايي كه بزرگش خواندي

 به خدا مثل تو تنهاست بخند

دستخطي كه تو را عاشق كرد

 شوخي كاغذي ماست بخند

فكر كن درد تو ارزشمند است

فكر كن گريه چه زيباست بخند

صبح فردا به شبت نيست كه نيست

تازه انگار كه فرداست بخند

راستي...آنچه به يادت داديم

پر زدن نيست كه در جاست بخند

آدمك! نغمه ي آغاز نخوان

به خدا آخر دنياست بخند....